A(n)na

Zauważyłam ostatnio, że na Wieszak zagląda kilka autorek blogów o anoreksji – o walce z nią lub też, co mnie bardzo zaniepokoiło, trudnej przyjaźni z „aną”. Z przerażeniem zagłębiłam się w ich posty i po dłuższym czasie postanowiłam napisać na ten temat. Wiem, że pisanie o chorobie, z którą się nigdy bezpośrednio nie zmagało może wydać się niewłaściwe – mam nadzieję, że nikogo nie urażę i że zrozumiecie. Tekst powstał po wnikliwej lekturze kilku blogów o tej tematyce i jest moją próbą analizy tego, co dzieje się w zatrutej odchudzaniem głowie.

Moja  przyjaciółka ma na imię An(n)a. Zjawiła się u mnie przeszło dwa lata temu i od tamtej pory jesteśmy nierozłączne.  Dzięki niej stałam się zupełnie innym człowiekiem. Tak wiele jej zawdzięczam – nie zrozumiesz tego, nawet, jeśli ci wytłumaczę. Nieważne, jak długo i namiętnie wykładałabym ci wszystkie argumenty „za” – ty i tak zawsze znajdziesz jakiś „przeciw”. Ile to już razy próbowano nas rozdzielić, jak wieloma metodami mącić w naszej przyjaźni. Ona nie odejdzie – to najwierniejsza towarzyszka.

Dopóki nie poznałam An(n)y moje życie miało smak ołowiu, kolor jesiennego poranka i dźwięk tłuczonej szklanki. Każdego dnia budziłam się z myślą o niedorzeczności własnej egzystencji, o absolutnym braku logiki we wszechświecie, który wypluwa z siebie stworzenia tak przykre, jak ja. Mój dom wypełniały pułapki w postaci ukrytych luster. Nie potrafiłam ich zignorować, choć prawdziwych luster pozbyłam się już dawno. Przeszklone drzwi bezczelnie łapały moje odbicie, połyskliwy okap nad kuchnią zniekształcał rysy twarzy. Przemykałam więc po domu niczym żołnierz na polu walki, ukrywając się przed wrogiem – świadomością siebie samej.

Dwa lata temu An(n)a pochyliła się nade mną, podała pomocną dłoń i pomogła mi wstać. Uczepiłam się jej rad, niby rzep psiego ogona, ale ona nie protestowała nawet wtedy, gdy nic nie dając w zamian, wymagałam wciąż więcej. Chciałam świętego spokoju i żeby nas w końcu zostawili same. Czy naprawdę tak trudno było zauważyć, że jesteśmy dla siebie stworzone? Ona nie istniałaby beze mnie, ja nie mogłam już dłużej funkcjonować bez niej.

An(na) mówi: możesz być piękna. To bardzo proste, mówi, to taka łatwa droga. Nie męcz się ze sobą, już męczysz się z innymi, możesz być piękna, tłumaczy, tylko zacznij liczyć kalorie. Słucham An(n)y, bo tylko jej słowa trafiają  jak proca do celu. Jest moją królową, a ja wiernie i chętnie wykonuję rozkazy. Ona jedna słucha i rozumie, wie, że muszę dbać o siebie, że nie można całe życie ukrywać się przed lustrami.

Etykiety na produktach spożywczych są sprzymierzeńcami. Ich codzienna analiza porządkuje mój bałagan, uciszała hałas w głowie, który wcześniej nie ustawał. Tabele kalorii niczego nie ukrywają, mówią wprost: zjedz batona, a przytyjesz – teraz, zaraz, dziś. Nie zawiodą i nie zdradzą. Można na nich polegać. Obserwowałam ludzi w sklepach. Nikt z nich nie czytał etykiet. Nikogo nie obchodził skład produktów wkładanych do koszyka. Myślałam sobie wtedy, jak to dobrze, że mam An(n)ę. O ile bogatsza się stałam, znając pułapki kalorii, potrafiąc je odszukać w najmniej oczywistych miejscach. Najpiękniejsza jest jednak świadomość, że nareszcie coś kontroluję, głód jest moim podwładnym, a ja jego królową.

An(n)a nie mówi: spójrz w lustro, jesteś piękna. An(n)a mówi: nie patrz w lustro, wejdź na wagę, kiedyś w końcu będziesz piękna.

Moja przyjaciółka ma na imię An(n)a i jest to przyjaźń aż po grób.