Czy w Japonii można przytyć?

Tuż po przylocie do Tokio właściciel agencji przestrzegł mnie i dwie inne modelki, które jechały razem z nami na swoje pierwsze castingi, byśmy uważały na to, co jemy w Japonii. Oczywiście doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że ciało modelki to jej narzędzie pracy i samo schudnięcie przed wyjazdem nie oznacza, że po przylocie na kontrakt możemy sobie odpuścić i folgować do woli. Klienci oczekują, że wymiary dziewczyn pokrywają się w 100% z informacjami zawartymi w agencyjnych kompozytach. Sama przeszłam przez trudy ponad dwumiesięcznej diety, by móc bez stresu zaprezentować się bookerom w Japonii. Jak zapewne pamiętacie musiałam zrzucić 2-3 cm z bioder. Cóż, udało się – obecnie mam 87/88. Chciałabym bardzo powiedzieć Wam, jak dokładnie doszłam do tych wymiarów, jednak sama nie wiem, co ostatecznie podziałało: starałam się nie objadać wieczorami, lecz nie zawsze mi to wychodziło; próbowałam nie pić alkoholu, lecz często kończyłam na kanapie z butelką wina albo drinkiem w ręce. Doszły do tego także święta Bożego Narodzenia, kiedy odmawianie sobie wszystkich kalorycznych pyszności graniczyło z cudem. Od czasu do czasu zmobilizowałam się do biegania, ćwiczyłam z YouTubem, ale też nie regularnie. Może ostatecznie stres przed wyjazdem zrobił swoje i cm w końcu spadły? Naprawdę trudno mi powiedzieć.

Najbardziej zdziwiło mnie jednak to, że od razu po przylocie zostajemy bombardowane tematami diety. Okazało się, że w tutejszej agencji niezwykle dużą wagę przywiązuje się do wymiarów modelek i w każdy poniedziałek mamy obowiązkowe mierzenie centymetrów w talii oraz biodrach. Jeśli dziewczyny przytyją, agencja ma prawo obciąć ich kontrakty lub też zmniejszyć cotygodniowe kieszonkowe… Many of our models put on weight – tłumaczył mi właściciel agencji – so be careful with japanese food because you can get fat very easily. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę! Japońską kuchnię zawsze uważałam za najzdrowszą i najlżejszą na świecie, a teraz nagle dowiaduję się, że to właśnie ukochane sushi ma mnie tutaj utuczyć?!

Wszystkie dziewczyny patrzyły z niedowierzaniem, kiedy pochłaniałam kolejnego rice balla z tuńczykiem, ale moje wymiary nie zmieniły się przez 3 tygodnie pobytu w Japonii. Okazało się jednak, że jestem jedną z nielicznych modelek, która nie musiała wysłuchiwać narzekań bookerów po poniedziałkowych mierzeniach – większość dziewczyn faktycznie zaczęła przybierać na wadze i to z prędkością błyskawicy. Zaczęłam się więc zastanawiać, od czego to zależy i jakim cudem na ulicach Tokio nie spotkamy ani jednego otyłego mieszkańca, jeśli biały ryż jest faktycznie tak bardzo tuczący? Czy w Japonii naprawdę można przytyć?

Siedząc w barze sushi nie sposób nie zauważyć piętrzących się przed Japończykami opróżnionych talerzyków – podczas, gdy mój stosik zawiera najczęściej 4 talerzyki, przeciętny mieszkaniec Tokio pochłania zawartość co najmniej piętnastu. Również zamawiając tradycyjną zupę ramen, możemy spodziewać się naprawdę ogromnej michy wypełnionej makaronem, bulionem oraz wybranymi dodatkami (ja po takiej porcji zupy nie mogłam podnieść się z miejsca!). Wydawać by się zatem mogło, że Japończycy jedzą zdrowo, ale niezwykle dużo… Jakim cudem więc zachowują tak szczupłe sylwetki?!

Japońska dieta koncentruje się na spożywaniu małych i częstych posiłków, składających się ze świeżych produktów sezonowych. Pokarm należy przeżuwać powoli, przyjmując jednocześnie niewielkie porcje. Dla mieszkańców Krainy Kwitnącej Wiśni jedzenie ma wielkie znaczenie, z tego też względu ogromną wagę kładą na jego jakość oraz wygląd i smak posiłków. W swoich obyczajach wypracowali szacunek oraz dyscyplinę, zabraniającą im opychania się jedzeniem. Każdy posiłek musi być odpowiednio celebrowany. Japończycy zawsze skrzętnie przyrządzają pokarmy odpowiednie do zaspokojenia głodu i dostarczenia właściwej dawki energii. Potrawy przygotowywane są w taki sposób, by nie zniwelować naturalnego smaku, a wręcz go podkreślić. Większość produktów podawana jest na surowo, bądź po uprzednim namoczeniu we wrzątku; ewentualnie po szybkim podsmażeniu. Głównymi składnikami diety japońskiej są: ryż, soja i jej przetwory, glony, warzywa, owoce morza i ryby. Przeciętny Japończyk zjada rocznie 65 kg ryb, zostawiając nas – Polaków – daleko w tyle (13 kg). Mimo że Japończycy są smakoszami ryżu, równie często sięgają po tofu, czyli chudy twaróg z mleka sojowego. Podawane jest ono w różnych postaciach – na zimno, pieczone czy też smażone. Tofu jest doskonałym źródłem pełnowartościowego białka, które skutecznie uzupełnia proteiny pochodzenia zwierzęcego. Ponadto jest bogate w nienasycone tłuszcze roślinne, kwas linolowy, lecytynę oraz wiele witamin. Nie zawiera cholesterolu i ma niewiele kalorii (80-100 kcal w porcji). Oprócz ryżu, równie popularnym źródłem węglowodanów w diecie japońskiej jest tzw. makaron soba, który wytwarza się z mąki gryczanej. Jest najczęściej gotowany na półtwardo i spożywany na ciepło jako element zup lub też na zimno z dodatkiem tofu, surowym jajkiem, czy wodorostami. Makaron jest łatwy w przyrządzaniu, zawiera błonnik i jest lekkostrawny. Dla Japończyków stanowi symbol długiego życia. Warta uwagi jest także pasta miso, powstająca ze sfermentowanego ryżu lub soi, do której dodaje się sól. Zwykle podawana jest jako dodatek do sosów, zup oraz dań grillowanych.

» Na śniadanie zgodnie ze zwyczajem jada się zupę miso, do tego może być ryba z rusztu, ryż z glonami i sosem sojowym, świeże lub kiszone warzywa. W skład tradycyjnej zupy wchodzą warzywa (ziemniaki, marchewka, kapusta pekińska, cebula, ewentualnie zielony groszek w strąkach albo mało u nas znana okra), japońskie grzyby shiitake, glony, pokrojone w kostkę tofu lub owoce morza. Na koniec zawsze dodaje się pastę miso.

»  Lunch jada się na mieście. Zwykle jest to posiłek ciepły, z zupą (czystą, zazwyczaj na bazie bulionu dashi z ryby bonito i/lub z dodatkiem pasty miso) oraz drugim daniem. Tylko młodzież coraz częściej wybiera kanapki. Poza zwykłymi, z pieczywa, można kupić kanapkę ryżową w kształcie uklepanej kulki lub trójkąta, np. z tuńczykiem i majonezem.

» Wieczorem cała rodzina zasiada do wspólnego posiłku. Zgodnie ze zwyczajem stół zastawia się wszystkimi potrawami od razu. Obok siebie stoją sushi i sashimi, dania zimne i ciepłe, podgrzewane płomykami świec, miseczki z sosami o całym bukiecie smaków, rozmaicie przyrządzony ryż i przyprawy. Posiłek zaczyna się od drobnych przystawek. Sushi je się po sashimi, ponieważ zawiera ryż i jest potrawą bardziej złożoną, a zupę pod koniec biesiady.

Japończycy celebrują jedzenie. Powoli, z dostojeństwem, chwytają pałeczkami małe kęsy i maczają je w sosie. Przy japońskim stole nie ma miejsca na pośpiech.  ŹRÓDŁO

---

Moje spostrzeżenia odnośnie diety Japończyków:

1. Japończycy praktycznie nie jadają pieczywa, dlatego mimo zamiłowania do białego ryżu, który jest mniej zdrowy niż brązowy, omija ich niebezpieczeństwo przytycia z powodu białej mąki i napompowanych powietrzem pszennych kajzerek.
2. Japończycy chętnie jadają w KFC czy McDonaldzie, lecz porównując oblężenie tych amerykańskich sieciówek z barami serwującymi japońskie zupy, takoyaki, makarony czy sushi, te pierwsze wypadają śmiesznie blado.
3. Japończycy często jadają na mieście, ale rzadko zamawiają jedzenie do domu, unikają więc wieczornego siedzenia na kanapie i pochłaniania pizzy przywiezionej przez dostawcę. Jedzenie na telefon jest tutaj bardzo mało popularne, nie znajdziemy raczej wśród japońskich stron takich pomocnych portali, jak Foodpanda – to adres, który zawsze wpisuję w wyszukiwarkę, jeśli najdzie mnie ochota na pyszny posiłek bez konieczności wychodzenia z domu. Myślę, że ten portal przypadłby do gustu mieszkańcom Japonii, gdyż w szybki i łatwy sposób możemy zamówić nie tylko kaloryczną pizzę, ale również zdrowe sałatki, chińskie makarony, a nawet ukochane sushi! Dla spragnionych fast food’owych przyjemności głodomorów Foodpanda oferuje również dowóz z McDonalda. To akurat powinno ucieszyć także Japończyków, gdyż ostatnio na ulicy Tokio natknęłam się na taki oto Mc-środek transportu:
4. Japońskie słodycze i przekąski są zdrowsze, niż nasze. Pisałam wcześniej o ryżowych ciasteczkach, którymi delektuję się na śniadanie oraz niezwykle zdrowej, lekkostrawnej fasolce sojowej, którą podaje się w barach jako zagryzka do piwa. Oczywiście wielu Japończyków wybiera zachodnie słodycze oraz ziemniaczane chipsy, ale są to przeważnie ludzie młodzi, którzy nie przywiązują szczególnej wagi do tradycji.

Podsumowując, naprawdę nie uważam, że jedząc tak, jak robią to tradycyjne japońskie rodziny, możemy szybko przybrać na wadze. Jeśli tylko zachowamy umiar oraz zdrowy rozsądek, nie zaszkodzi nam ani biały ryż, ani wodorosty, pasta miso czy też surowe plastry łososia. Skąd więc tak kolosalne zmiany w wymiarach modelek pracujących w Tokio na kontrakcie? Odpowiedź na to pytanie znalazłam piątkowej nocy i okazała się ona do bólu przewidywalna. W weekend po raz pierwszy dałam się wyciągnąć koleżankom na imprezę. W klubie spotkałyśmy oczywiście grupkę dziewczyn z naszej agencji, które po kilka kolorowych drinkach, ustawiały się w kolejce do okienka z jedzeniem i wracały na kanapy z wielkim uśmiechem na twarzy i jeszcze większą porcją pizzy oraz frytek…