O trudnej relacji z jedzeniem

Wstaje w środku nocy i idzie do toalety, potykając się o puste pudełko po lodach. Siada na kiblu i patrzy przed siebie nieprzytomnym wzrokiem. Brzuch wciąż nadęty po kolacji u znajomych. W towarzystwie trzeba koniecznie zachować pozory normalności, przyzwoitości, prostej konstrukcji trawienia, dlatego wyczyściła talerz do ostatniego okruszka, poprosiła o dokładkę ciasta i dolewkę wina.

Kiedy je w towarzystwie, wszystko jest dozwolone. Nie ona wybrała ten tort czekoladowy, sama zagryzłaby żarłoczny głód jabłkiem, lecz skoro już zaproszono ją w gąszcz kalorycznych pułapek, nie wypadało walczyć. Jest usprawiedliwiona. Uśmiechała się łaskawie do kolejnych przekąsek, a wyrzuty sumienia zagłuszyła alkoholem. Słodycz białego wina oblepiła kruchość ciasta, deser wycałował jej kubki smakowe. Droga ucieczki została zasypana skałami z czekolady – aby przeżyć jedzeniowy kataklizm, musiała zjeść je wszystkie.

Jak powiemy A, to warto dodać B. Jedno ciasteczko jest pozbawione sensu, trzeba zjeść więcej, zapchać brzuch po korek, nażreć się tak bardzo, aż będzie nam niedobrze. Schować zło do torby, tak, by nikt nie widział, ukryć za plecami przed wścibską koleżanką, która nigdy nie musiała być na żadnej diecie. Przemycać, szmuglować, okłamać, zajumać. Zjeść w biegu, w przedbiegu, za późno, zbyt mało. Zajeść stres, zagryźć sen, zapłakać chipsami, wymiotować lodami, pogłaskać czekoladę, napełnić przełyk słodkimi bąbelkami. Uciekać nie wiadomo przed kim, do nie wiadomo czego.