W pogodni za pięknem

Świat mody i show-biznesu co chwilę połyka nowych zapaleńców – niektórych głaska po głowie i nagradza brawami, innych trawi długo i z niesmakiem, by w końcu wypluć ich równie zielonych jak przeżutą trawę. Niektórzy ze swojej przygody z modą czerpią korzyści garściami, inni zaś budzą się pewnego dnia z długą listą kompleksów i mentalnych zawirowań. Świat aktorów, modelek, piosenkarzy, celebrytów wymaga bycia na swój sposób idealnym, a przynajmniej nietuzinkowym i wciąż zaskakującym. Nie lubi oczywistości, nudy i stagnacji. Być może to właśnie dlatego obrastanie w zmarszczki przestało być procesem w 100% naturalnym, a stało się porażką – wstydliwą, żenującą, taką, którą czym prędzej trzeba zakamuflować.

Kilka dni temu dodałam na fanpage’u Wieszak na Wybiegu zdjęcie Donatelli Versace z tegorocznej gali MET w Nowym Jorku. Wywołało ono niemałe wzburzenie wśród czytelników zaglądających na facebook’owy profil, lecz patrząc na zniekształconą twarz projektantki, reakcja wydaje się być w pełni zrozumiała.

Donatella Versace zmieniła już chyba w swojej twarzy wszystko, co tylko można było zoperować, wyszczuplić, odessać i przeszczepić. Efekt końcowy jest wręcz porażający: projektantka mogłaby spokojnie zagrać czarny charakter w horrorze bez żadnej charakteryzacji. Nie mogę przestać się zastanawiać, czy patrząc w lustro Donatella jest zadowolona ze swojej wieloletniej walki o piękniejsze ciało, czy nie żałuje tysięcy dolarów przelanych na konto chirurgów, którzy tak pieczołowicie trudzili się nad jej nową twarzą. Czy gdyby mogła, cofnęłaby którąś operację, a może planuje zainwestować w kolejne?

Jedna z czytelniczek bloga tak oto skomentowała zdjęcie Donatelli:

Ostatnio, przy okazji czytania książki „mity o hormonach” trafiło mi się usłyszeć ciekawe zdanie: „bogaci ludzie też mają zmarszczki”. I o czym to świadczy? Że nie ma dobrego sposobu na utrzymanie młodości, wymyślne kremy czy operacje mogą tylko trochę odchudzić nasz portfel i ewentualnie zrobić z nas karykatury ludzi… warto się pogodzić z procesem starzenia i nie próbować na siłę nic zmieniać.

Gwiazdy filmowe też mają zmarszczki, a książę William już prawie wyłysiał. Czy gdyby naprawdę istniał magiczny szampon przywracający w tydzień utracone włosy, następca tronu by się o nim nie dowiedział? Przypuszczam, że jemu równie mocno zależy na przyzwoitym wyglądzie, co umięśnionym przystojniakom z reklamy. Tyle tylko, że czarodziejskie preparaty działają dziwnym trafem wyłącznie na tych drugich. W świecie komputerowej korekty i wszechobecnego Photoshopa trudno odnaleźć się ikonom piękna, które zaczynają wkraczać w pomarszczony etap życia. Zapierają się rękami i nogami, by wciąż zachwycać na okładkach pism, uwodzić na ekranie i zdumiewać nienaganną sylwetką podczas premier i bankietów. Walczą z czasem, który był, jest i będzie najsilniejszym przeciwnikiem.

Osobiście nie potrafię zrozumieć fenomenu operacji plastycznych – nie tych, które pomagają poprawić zniekształcone przez naturę ciała, lecz tych zmieniających kompletnie oblicze człowieka. Poddając się nie jednej, a kilkunastu operacjom, pozwalamy cudzym rękom ulepić nas od nowa. Uciekamy od samych siebie do sterylnych gabinetów, skalpelem leczymy obolałe dusze z hipochondrycznych kompleksów. Starzenie się jest przykre, lecz może być szlachetne, ze zmarszczkami można obnosić się z godnością, a uśmiechem przypominać o sile swojej wewnętrznej urody.

W jednej chwili natrafiam na zdjęcie Versace z ulicy Wiązów, by za moment przeczytać informację o panu Stanisławie, który na stadionie wrocławskiego AWF pobił rekord Europy w biegu na 100 metrów w kategorii stulatków. Patrzę na fotografię siwiutkiego biegacza i podziwiam jego każdą pojedynczą zmarszczkę – symbol życia w zgodzie ze sobą i z bezlitosnym czasem.