24 wiosny

Nie przywiązuję wielkiej wagi do postanowień noworocznych, Sylwester nie jest dla mnie w żaden sposób przełomowy, a snucie planów i robienie podsumowań zostawiam na kolejny 21 marca.

Dzisiaj czuję się dziwnie. Zawieszona między cudownością wspomnień a spoglądaniem w przyszłość. Być może to wina notorycznego niewyspania, z którym męczę się już od ponad tygodnia. Nie rozumiem, dlaczego mój organizm ze mną nie współpracuje i nie pozwala odespać nawet w wolny weekend. Od rana rozmyślam nad tym, co dotąd osiągnęłam, jakie kraje zwiedziłam, ilu ludzi poznałam. Wspominam życie w stolicy i słoneczną Saską Kępę, która pozostaje moją ukochaną dzielnicą Warszawy.

Sięgam pamięcią do liceum, do bliskości przyjaciół, do prozaicznych problemów i szalonych wyjazdów. Z największym rozrzewnieniem wracam też do dzieciństwa, które było dokładnie takie, jakie być powinno. Zapach babcinej kuchni i jej czerwony szlafrok, dziadek z nosem w gazecie, huśtawka w przedpokoju. S. tak blisko i zawsze zbyt daleko, nasza bujna wyobraźnia, wspólnie pisane książki. Tęsknota za mamą, niewidzianą kilka godzin, rodzinne święta, wakacje i tyle słodkich marzeń.

Kiedyś chciałam być aktorką, a później pisarką.

Zawsze pilna, trochę niezdarna, z paskiem na świadectwie.

Noga z wuefu. Bałaganiara. Maruda. Konformistka.

Nie lubię robić tego, w czym nie jestem doskonała.

Ciągle boję się, że w niczym nie będę doskonała.

Od dłuższego czasu stoimy po dwóch stronach rzeki. Jedno spojrzenie na nurt, który połyka napotkane przeszkody, wystarcza, by rozwiać wszelkie wątpliwości: przejście będzie trudne, prawie niemożliwe i tylko słowo prawie utrzyma nas przy życiu.