Niebezpieczne biodra

Musisz uważać na biodra, słyszę. Biodra są niebezpieczne. Obwód bioder niepokojąco przybliża się do akceptowalnej granicy – jeszcze chwila i tłuszcz, który osiadł na moich osiemdziesięciu ośmiu centymetrach zacznie żyć własnym życiem. Mam szesnaście lat, sto siedemdziesiąt osiem centymetrów wzrostu i ważę niewiele ponad pięćdziesiąt kilogramów. Nigdy nie miałam chłopaka, nigdy się nie całowałam i zupełnie nie rozumiem, dlaczego zainteresowała się mną agencja modelek z Warszawy. Koleżanki już od początku gimnazjum przeżywały miłosne wzloty i upadki – a ja? Trampki, sztruksy, zero makijażu i poezje Poświatowskiej. A jednak – takie ładne włosy, mówią. Naturalna, śliczna buzia. Za tydzień pierwsza sesja zdjęciowa i podpisanie umowy.

Musisz się wyluzować, słyszę. Za obiektywem aparatu młody, obcy mężczyzna. Po drugiej stronie ja – skrępowana nastolatka w bieliźnie. Co kilka ujęć spoglądam ukradkiem na swoje odbicie w lustrze i wstydzę się, tak cholernie się wstydzę, za moje rozstępy i cellulit. Widzę każdy z osiemdziesięciu ośmiu niebezpiecznych centymetrów i mam nadzieję, że agencja ze mnie nie zrezygnuje.

Jesteś nieproporcjonalnie zbudowana, słyszę – za wąziutka talia do zbyt szerokich bioder. Mam dalej szesnaście lat i jestem w Nowym Jorku. Każdego dnia pokonuję kilkanaście kilometrów na piechotę, jem tylko śniadanie i kolację wieczorem. Na śniadanie granola z ciepłym mlekiem, na kolację – ciemna bułka z awokado. (Jeszcze) nie palę papierów, (jeszcze) nie piję alkoholu. Wracam do Polski po czterech tygodniach – ważę czterdzieści sześć kilogramów i schodzę do osiemdziesięciu sześciu centymetrów w biodrach. Przywiezione ze Stanów szare dżinsy w rozmiarze 0 spadają mi z pupy. Mama zaczyna się poważnie martwić. Zatrzymuje mi się okres.

Musisz się pilnować, słyszę – wylatujesz do Tokio. Japońska agencja przygotowuje bardzo precyzyjny kontrakt: na umowie podane są wszystkie moje wymiary. Wystarczy zmiana jednego z nich o dwa centymetry i mogę wrócić do domu. Mam siedemnaście lat i chodzę do pierwszej klasy liceum. Pilnuję się. Nie jem słodyczy ani chleba, na kolację wystarcza mi jabłko i naturalny jogurt. Nie uważam, że się głodzę. Dalej nie mam okresu. Wydaje mi się, że wszystko jest ze mną w porządku.

Musisz zrzucić ze dwa centymetry w biodrach, słyszę – ale nie chudnąć już w talii. Mam siedemnaście lat i właśnie przyleciałam na kontrakt do Barcelony. Próbuję chudnąć w biodrach, zachowując wszystkie inne wymiary. Czy tak się w ogóle da? Czy to nie są bzdury? Agencja wysyła mi przykładowe menu: kasze, warzywa, zupy kremy, owsianki. Nic nowego, wszystkie zdrowe przepisy mam dawno przetestowane. W Barcelonie mieszka ze mną Rosjanka, która również jest na diecie – żywi się tylko arbuzem, który żołądek. Jest bardzo wysoka i ma szerokie kości. Jej naturalna predyspozycja do sportowej sylwetki nie interesuje agencji. Miasto przemierzam na piechotę, a wieczorami biegam. Jezu, jak ja nienawidzę biegać. Po raz kolejny nie pracuję. Codziennie z nieba leje się żar – przyjeżdżam na każdy casting spocona. Zaczynam mieć coraz większe kompleksy, czuję się brzydka, smutna i samotna. Któregoś dnia jadę na zdjęcia do małej miejscowości pod Barceloną z sympatycznym fotografem i jego przyjacielem, który pomaga nam z blendą. Robią mi piękne zdjęcia na plaży, a potem zabierają na sushi. Po raz pierwszy czuję się adorowana i słyszę komplementy od mężczyzn. Po powrocie do mieszkania długo stoję pod gorącym prysznicem. Oglądam sobie swoje ciało z bliska. Czuję się ładnie. Nie liczę centymetrów.

Postaraj się nie przytyć, słyszę. To nie będzie łatwe – mam siedemnaście lat i zaczynam nowy kontrakt w Mediolanie. Darmowe lunche dla modelek i pierwsze imprezy. Zaczynam pić alkohol i palić papierosy. Mam osiemdziesiąt dziewięć centymetrów w biodrach i zbliżam się do dziewięćdziesięciu. Jem bardzo mało w trakcie dnia, ale nadrabiam w nocy. Jeździmy na kolacje z pijarami o dwudziestej drugiej, a później podbijamy nasz bilans kaloryczny słodkimi drinkami w klubie. Przed wyjazdem do Włoch zaprzyjaźniam się z kolegami z klasy – lubię męskie towarzystwo i ze zdziwieniem zauważam, że mężczyźni też mnie lubią. Martusia, jesteś taka śliczna, słyszę od mojej koleżanki modelki. Patrzę w lustro i dostrzegam w nim przede wszystkim kompleksy.

Niepokoją mnie twoje biodra, słyszę od mojego agenta przed wylotem do Londynu. Zaczynam tygodniową dietę, żeby dojść do formy przed pokazami mody. Wyjeżdżam na dwa tygodnie z dwiema najbliższymi koleżankami – przynosimy sobie nawzajem przekąski z pokazów, kupujemy piwo w polskim mini-markecie i popijamy je w hotelu wieczorami. Przestaję liczyć centymetry i niczym się nie przejmuję. Jestem szczęśliwa. Pracuję. Moi przyjaciele pokładają się ze śmiechu, kiedy opowiadam im o „niepokojących” biodrach i zakładają na Facebooku grupę „Biodra Marty Nowackiej budzą we mnie niepokój.” Zaczynam podchodzić do swoich centymetrów z ironią.

Musisz nieco przybrać na wadze, słyszę od agencji w Paryżu. Przez pierwszy tydzień tak bardzo się stresuję i tęsknię za domem, że prawie niczego nie jem i zapijam głód dietetyczną colą. W drugim tygodniu przeprowadzam się do nowego mieszkania i zaprzyjaźniam z uroczą Amerykanką. Agencja każe jej kontrolować moją dietę i pilnować, żebym jadła. Przestaję się stresować i cieszę Paryżem – chodzimy na crêpes z Nutellą, a wieczorami popijamy wino i zajadamy się popcornem. Mam już wtedy osiemnaście lat i wspaniałą paczkę przyjaciół, którzy zawsze czekają w Polsce. Tuż przed wylotem do Paryża przeżywam swoje pierwsze zauroczenie. W Paryżu przeżywam krótką historię miłosną. Okres ciągle znika i jest nieregularny.

Najlepiej, jeśli zaczniesz obwiązywać biodra folią, słyszę w najbardziej kryzysowym momencie moich niepokojących bioder. Chcę wylecieć do Japonii, więc smaruję uda i biodra wyszczuplającym cud-balsamem, obwiązuję je folią spożywczą i tak przygotowana – chodzę. Trochę się martwię, czy mi to nie zaszkodzi, ale czytam, że nawet Anja Rubik stosowała podobne praktyki. Sprawdzam, czy pod folią nie pękają mi naczynka, a skóra nie zmienia znacząco koloru. Dopóki nie odczuwam żadnych dolegliwości, a centymetry lecą w dół – kontynuuję tę głupotę.

Będziemy co poniedziałek sprawdzać wasze obwody, słyszę po przekroczeniu drzwi agencji w Tokio. Mam dwadzieścia lat i coraz trudniej jest mi zachować szczupłe biodra. Osiemdziesiąt osiem centymetrów uparcie widniejące na umowie – schudniesz albo przytyjesz – mogą obciąć z kontraktu pieniądze. Mieszkam z Brazylijką i Polką. Obie mają zaburzenia odżywiania. Zaczynam jeść coraz mniej, żeby nie wyjść przy nich na grubego głodomora. W każdy poniedziałek zjadamy śniadanie dopiero po wyjściu z agencji – nie chcemy, żeby odtłuszczony jogurt zawyżył nam wymiary. Jak zwierzęta przed ubojem wchodzimy po kolei do mikroskopijnej łazienki. Bookerka każe nam się rozebrać do bielizny i obwiązuje centymetrem. Jeśli – nie daj Boże – któreś wymiary poszły w górę, biedna dziewczyna będzie przez następny tydzień na restrykcyjnej diecie. W Japonii ciężko dbać o formę, bo wszędzie wożą nas samochodem. Kocham sushi i zjadam go nieprzyzwoicie dużo, kiedy tylko mogę. Znowu nie pracuję. W Tokio beton na ulicach topnieje od gorąca. Martwię się, stresują przyszłością. Wracam do Polski niebezpiecznie wychudzona. Jestem zadowolona z tego, że spadają ze mnie spodnie. Mama płacze na lotnisku. Chłopak ledwo mnie rozpoznaje.

Coś jest nie tak z twoją sylwetką, słyszę od kolejnej agencji z Mediolanu. Jeszcze żadna z naszych modelek nie miała takich trudności ze znalezieniem pracy. Mam dwadzieścia cztery lata, licencjat z japonistyki, kochającego chłopaka, świetnie zdane egzaminy. A jednak słowa bookera po raz kolejny robią mi bałagan w głowie – przecież się staram, robię z biodrami, co mogę. Na przekór agencji i na przekór moim biodrom zaczynam jeść każdego dnia makaron, pizzę i lody. Im więcej zjadam, tym silniej męczą mnie wyrzuty sumienia. Chłopak odwiedza mnie w Mediolanie, razem wracamy do Polski. Decyduję się na nowe studia. Nie mam siły. Mam dosyć.

Ale ty jesteś chudziutka, słyszę od koleżanki z pracy. Mam dwadzieścia osiem lat i ważę pięćdziesiąt osiem kilogramów. Nie jestem chudziutka, myślę. Jestem normalną dziewczyną. Powraca regularny okres. Wyrzucam centymetr.