To, co najważniejsze

Przez ostatnie dwa tygodnie czułam się jak robot zaprogramowany wyłącznie do nauki. Z początku wydawało mi się, że sesja na UJ będzie sporym ułatwieniem po morderczej batalii, jaką co semestr staczałam na japonistyce – tam uczyłam się do kilkunastu zaliczeń i egzaminów, więc marne sześć na filologii włoskiej powinno pójść jak z płatka. Różnica jednak polegała na tym, że w Krakowie nie uczyłam się dla samego zaliczenia, ale przyswojenia całej wiedzy najlepiej, jak potrafię. Rozpoczęliśmy trudny okres sesji kolokwium z włoskiego, a zakończyliśmy we wtorek egzaminem z literatury. W moim indeksie pojawiły się już wszystkie oceny i jestem z nich bardzo zadowolona, choć wiem, że są efektem naprawdę ciężkiej pracy. Notoryczne zmęczenie, stres i niewyspanie zaowocowały w dzień przed pierwszym egzaminem wysoką gorączką – zamiast powtarzać materiał, padłam ledwo żywa o 21. Rano wstałam z temperaturą ponad 38 stopni i bałam się wejść pod prysznic, by nie zemdleć. Zadzwoniłam do mamy i powiedziałam, że w takim stanie niczego nie napiszę, ale tuż po telefonie łyknęłam dwie polopiryny, wcisnęłam spodnie na tyłek i pojechałam walczyć. Chyba słusznie, bo egzamin zaliczyłam na piątkę.

Wczoraj na stronie mojego Instytutu pojawił się nowy plan zajęć i od razu wywołał falę oburzenia. Nie będę ukrywać, wygląda złowieszczo, a najokrutniejsze po raz kolejny będą poniedziałki: pięć zajęć od 11 do 20, bez żadnej dłuższej przerwy. Fala nienawiści pod adresem nowego harmonogramu wzbierała w komentarzach na fejsbukowej grupie i ostatecznie doszliśmy do jednej słusznej racji: musimy częściej wychodzić na integracyjne piwo, żeby nie zwariować od natłoku zajęć. Po raz kolejny uświadomiło mi to, z jak pozytywnymi i cudownymi osobami przyszło mi teraz studiować. Wspieraliśmy się podczas nauki do sesji, wspieraliśmy w piciu po zdanych egzaminach. Potrafimy się zintegrować w każdej sytuacji, a każda wspólna impreza to kolejne plus dziesięć punktów do szczerej, italianistycznej miłości.

Rodzice zdradzili mi po maturze, że studia to najpiękniejszy okres w życiu młodego człowieka, jednak po pierwszych miesiącach na japonistyce, zaczęłam się zastanawiać, czemu mnie oszukali. Studia nie były fajne. Były trudne, ciężkie i bardzo stresujące. Okazało się, że niewiele wiedziałam o kulturze kraju, któremu miałam poświęcić całe przyszłe życie, nie znałam podstawowych zasad rządzących językiem, a co najgorsze – nie czytałam mangi i nie lubiłam anime. Być może to ostatnie przesądziło o braku bliskich znajomych na roku. Czułam się jak dziwoląg, uzasadniając decyzję o nauce japońskiego pobudkami czysto filologicznymi. Nie czytałam komiksów, nie słuchałam j-popu. Co ja właściwie robiłam na tych studiach? Choć cieszę się z uzyskanego dyplomu japonistki i zgłębienia tajników tej fascynującej kultury, do tej pory zastanawiam się, czemu nie zrezygnowałam wcześniej niż po trzech ciężkich latach licencjatu. Z jednej strony na pewno przesądzili rodzice, kibicujący moim warszawskim zmaganiom, po części zaś wiara w to, że jednak odkryję w Japonii swoje życiowe powołanie. Uczyłam się dużo, szło mi coraz lepiej, każdą sesję zdawałam bez żadnych poprawek, więc ciągnęłam studia, bo „głupotą byłoby przerwać naukę w połowie”. Nie neguję absolutnie oczywistych zalet z poznania tak egzotycznego języka, jakim jest japoński, ale przestrzegam każdego przed wyborem kierunku, o którym nie ma zielonego pojęcia. Nie chodzi tylko o to, że umęczycie się nudnymi przedmiotami i szybko stracicie wszelką motywację, ale prawdopodobnie nie znajdziecie również pokrewnej duszy wśród osób studiujących z wami na roku. Mądruję się, bo naprawdę dobrze wiem, jak wygląda zmiana kierunku z takiego, który was męczy, na przynoszący wielką radość i pełną satysfakcję.

Teraz ja zdradzę wam sekret, który odkryłam dopiero 5 lat po maturze – studia to rzeczywiście najpiękniejszy okres, pod warunkiem, że spotkacie tam odpowiednich ludzi. Takich, z którymi chce się wyjść na kawę, na pizzę, prosecco, piwo, tiramisù. Ludzi o wybitnym poczuciu humoru, wpierających się nawzajem w trudnych chwilach sesji. Nie walczących o oceny, dzielących się notatkami, pozytywnych, otwartych i niesamowicie zgranych. Z takimi osobami nie straszna będzie nauka o deiksach, derywatach, dieresi i dyftongach, poradzisz sobie z poniedziałkowym wstawaniem o 6, a nawet z zajęciami do godziny dwudziestej. Jeśli jeszcze dodatkowo lubisz to, czego się uczysz – bingo, wygrałeś los na loterii, jesteś szczęśliwym człowiekiem.