Browsing Category

Włochy

Słowa, Włochy

Znaki zapytania

To mogło wydarzyć się wszędzie. W Cutigliano, Vespignano, Vicchio, Monticchiello. Każdym miasteczku, którego kamienne domy rozsypane na wzgórzach. W którym chleb pozbawiony soli, z miękkim i pulchnym wnętrzem. Świeżo wyprane koszule nad głowami przechodniów. Zapach kawy. Kolor wina. Koty drzemiące na murach.

To mogło wydarzyć się wszędzie, ale zdarzyło się tutaj. W rozgrzanych wrześniowym słońcem, toskańskich winnicach.

Jak wyglądają twoje dni? Pytali, kiedy dzwoniłam do domu. Wciąż myśleli, że uciekłam – po kryjomu, jak tchórz. Chciałam im wytłumaczyć, że każdy ciągle ucieka. Od chaosu, od tęsknoty, od wyrzutów sumienia. Moje dni są bardzo ładne, odpowiadałam zdawkowo. Nigdy nie mówiłam „piękne”. Bałam się tego słowa. Zanim zaczęło się lato, żyłam tylko przyszłością. Sukcesem, który się zbliżał. Który miał mnie uspokoić. Czegoś mi brakowało, szukałam nowych emocji. Byłam znakiem zapytania – udającym pewność kropki.

Continue Reading

Włochy

Alessandro Baricco – „Jedwab” i inne książki

W Nieznośnej lekkości bytu Milan Kundera pisał, że miłość może się narodzić z jednej metafory. Lubię myśleć, że moja miłość do słów przelewanych na papier przez Alessandra Baricco zrodziła się z metafory niezwykle ładnej i oryginalnej.

Marcie – na pamiątkę wspólnej bolońskiej przygody.

Taką dedykacją pożegnała mnie kochana U., z którą miałam szczęście spędzić większą część Erasmusa. Dedykacja znajduje się na pierwszej stronie książki, którą dostałam od U. tuż przed wylotem z Bolonii. Książka ta została napisana przez włoskiego pisarza pochodzącego z Turynu, Alessandra Baricco i nosi tytuł Seta (na półkach polskich księgarni szukajcie tytułu Jedwab).

U. wybrała właśnie tę książkę ze względu na tematykę: włoski pisarz opowiadający o dziewiętnastowiecznej Japonii. Trudna miłość i piękno dawnej, tajemniczej Japonii opisane w moim ukochanym języku – to musiało się skończyć niegasnącym zachwytem.

Czytałam Jedwab, opuszczając miasto, które już na zawsze będzie kojarzyło mi się z radosnym odkrywaniem. Opuszczając jedyny kraj, w którym moje serce zaczyna bić szybciej. Opuszczając nowych znajomych, nowo rozpoczęte tradycje. Żegnałam Bolonię i Włochy tak, jak Hervé Joncour żegnał egzotyczną Japonię. Oboje wracaliśmy do tego, co jest dobrze znane. Bezpieczne. Przewidywalne. Stabilne. Kochane. Przyciskałam do piersi egzemplarz Jedwabiu, kiedy samolot oderwał się gwałtownie od płyty lotniska, a pomarańczowa plama Bolonii stawała się coraz mniejsza i mniejsza. We wspomnienia zaplątał się fragment jednej z ostatnich stron powieści:

To dziwne cierpienie. (…) Umierać z tęsknoty za czymś, czego nigdy nie przeżyjesz.

Continue Reading

Podróże, Włochy

Bolonia, via Broccaindosso

Zanim wyjdę z mieszkania, Nina wychyla łebek zza ściany. Za każdym razem wygląda na nieco zdziwioną, że zostawiamy ją samą, a przecież ucieka od naszych naiwnych dłoni, kiedy tylko spróbujemy ją przytulić. Zakładam płaszcz i otwieram drzwi, uważając, żeby niesforna kotka nie czmychnęła na patio. Za drzwiami od razu robi się kolorowo. Pomarańczowy dziedziniec, marmurowe posadzki. Zbiegam po schodach, wychodzę na ukrytą w cieniu wiekowych arkad ulicę. Via Broccaindosso. Czerwono-żółte domy, zielone okiennice. Po jednej stronie – mały sklepik spożywczy, w którym od rana do wieczora przesiaduje znudzony Pakistańczyk. Po drugiej – osteria, z której unosi się zapach makaronu w porze włoskiej kolacji.

Jeśli skręcę w prawo, dojdę do ruchliwej via San Vitale, jeśli w lewo – do jednej z najpiękniejszych i najstarszych ulic, czyli Strada Maggiore. Obie doprowadzą mnie pod wieże – Due Torri, górującego nad czerwonym miastem symbolu Bolonii.

Continue Reading