Marty radzą: modelka, która je za dużo

Z. ma dzisiaj swój garbage day. Czekała na niego dzielnie przez calutki tydzień – od poniedziałku na sałatce bez dressingu i warzywach na parze. Warto było się przemęczyć, warto było zagłuszyć podstępne burczenie brzucha, bo oto dzisiaj w końcu nadszedł upragniony dzień wolności, dzisiaj Z. zaleje swój skurczony żołądek wodospadem Coca-Coli, zapcha go paczką serowych Pringelsów i zmrozi litrowym pudełkiem karmelowych lodów. Będzie jadła śmieci od rana do wieczora, rozpłynie się w morzu zakazanej słodyczy i zanurkuje w odmętach niedozwolonego świństwa.

Żołądek Z., który codziennie trawi jedynie nabiał zero procent, warzywa i owoce, raz w tygodniu zostaje poddany ciężkiej próbie. Nic jednak nie stanie na przeszkodzie między Z. a jej jedzeniem. Nic nie jest w stanie zepsuć jedynego dnia rozkoszy, dnia rozpusty, istnej orgii zmysłów i pomieszania smaków. Jednodniowe szczęście Z. odpokutuje bólem brzucha i moralnym kacem. Następnego ranka obudzi się rozgoryczona, rozwścieczona i sfrustrowana, pobiegnie do łazienki, gdzie za pomocą centymetra oszacuje swoją wartość. Znienawidzi się za chorobliwą miłość do jedzenia, będzie żałować każdego chipsa, każdego ciastka i każdej łyżki lodów, jednocześnie czekając z utęsknieniem, aż żołądek zasuszy się na nowo, by móc rozciągnąć go następnym błogosławionym dniem śmiecia. Z. tylko jeden raz w życiu wsadziła palec do gardła, ale nie miała odwagi, żeby zwymiotować.

O. gotuje owsiankę na wodzie. Niezwykle długo i z przesadnym namaszczeniem, gdyż będzie to dzisiaj jej jedyny posiłek. Obawia się tylko, że może zgłodnieć wieczorem, panicznie boi się burczącego brzucha, truchleje na myśl o grających marsza kiszkach. Przyprawia owsiankę odrobiną soli i zastanawia się, czy nie podzielić porcji na dwa razy. Mogłaby wtedy bez wyrzutów sumienia zjeść połowę teraz, a połowę później. Czy to się jednak nie odbije na sylwetce? Przecież im później, tym lepiej smakuje jedzenie, tym łatwiej stracić głowę i pochłonąć zbyt wiele. Nie, myśli O., lepiej już zjeść teraz, jest wcześnie, pójdzie pobiegać, spożytkuje tą energię. Odpowiednia godzina to podstawa zdrowej diety. Kiedyś przecież potrafiła przeżyć dzień na jednym serku wiejskim.

Z. dostała dzisiaj pracę, dlatego O. spędza wieczór sama w domu. Nie spodobała się na żadnym castingu – obserwowała bacznie reakcje klientów. Włącza laptopa i gapi się w okno. Może powinna przefarbować włosy? Czuje się ostatnio taka pospolita. Żałuje, że nie ugotowała wcześniej więcej owsianki, ale na całe szczęście w lodówce czeka jogurt naturalny. O. szybko opróżnia niewielki kubeczek. Otwiera lodówkę. Zjada jabłko i banana. Gotuje ryż. Wychodzi do sklepu. Niesie dwie siatki, pełne zdrowia i witamin. Polewa ryż oliwą z oliwek. Zjada pomidora. Ogórka. Sałatkę. Gotuje owsiankę. Wychodzi do sklepu. Niesie jedną siatkę. Do owsianki dodaje czekoladę. Do czekolady dodaje porcję lodów. Zagryza słodycz chipsem. Zagryza chipsa zdrowiem. Ogórek, pomidor, sałatka, ogórek. Z wnętrza zamrażarki dobiega ją głos lodów. Zjada litrowe pudełko. Kładzie się na plecach i dotyka palcem brzucha. Boi się. Nie pójdzie zwymiotować. Wymioty definiują chorego na bulimię, a ona jest modelką, która zjadła raz za dużo. 

Razem z Martą, autorką bloga http://www.codzienniefit.pl/, postanowiłyśmy stworzyć cykl postów promujących zdrowy styl życia. Chcemy pokazać, że jedzenie pełnowartościowych posiłków, aktywność fizyczna dostosowana do indywidualnych możliwości oraz pozytywne nastawienie, mogą diametralnie odmienić codzienną rzeczywistość, uzdrowić nie tylko ciało, ale umysł oraz duszę. Cykl Marty Radzą rozpoczynamy bez znieczulenia – tematem trudnym i bolesnym. Zaburzenia odżywiania.

Tematem przewodnim stał się dla mnie problem kompulsywnego objadania, którego byłam świadkiem podczas jednego z wyjazdów na zagraniczny kontrakt. Opisane na początku notki dziewczyny mogły mieć inne inicjały, ale prawdą jest, że jadły w sposób niepokojąco chorobliwy: obie objadały się kompulsywnie.

Kompulsywne objadanie się – zaburzenie odżywiania polegające na przyjmowaniu przez osobę chorą ogromnych ilości kalorycznego jedzenia. Chory je, chociaż nie odczuwa głodu, pokarm staje się w jego przypadku katalizatorem dla rozładowania złych emocji i pocieszeniem w sytuacjach stresu. Jedzenie traci swą naturalną funkcję, przebiega w pośpiechu, nerwowo, chory nie jest w stanie kontrolować ilości przyjmowanych produktów, powstrzymać się przed jedzeniem, je aż do momentu przejedzenia i odczuwania przykrych dolegliwości fizycznych. Tego typu napady objadania się występują okresowo (…). W odróżnieniu od bulimii atak obżarstwa nie kończy się jednak prowokowaniem wymiotów, przyjmowaniem środków przeczyszczających czy lewatywą. W okresach kontroli chorzy próbują radzić sobie ze swoją rosnącą wagą, przechodzą na diety, próbują zwiększać aktywność fizyczną są to jednak działania podejmowane na krótką metę i w związku z tym nieskuteczne. ŹRÓDŁO