Kiedy mówię o bieganiu

Co jakiś czas z mgły wyłaniają się sylwetki ludzi, ale większą część trasy pokonuję w samotności. Muzyka dudni mi w głowie, wyrównałam tempo, hop hop, jest dobrze, czuję, jak w żyłach pulsuje zdrowa krew. Choć mam wcześniej wyznaczoną trasę,  odbijam nagle na bok i urozmaicam sobie bieg nowymi widokami. Wszystko zależy ode mnie, od moich decyzji – gdzie biegnę, jak długo oraz w jakim tempie.

Lubię końcowy odcinek trasy, kiedy cel mam już przed oczami. Wtedy lekko przyspieszam, wiem, że za kilka minut dam się ponieść satysfakcji. Zawsze po biegu mam czerwone policzki – rumiane, jak powiedziałaby moja babcia. Włosy zawijają się śmiesznie od kaptura i wilgoci.

Do biegania można się przekonać. Sama kiedyś nie wierzyłam, ale pomalutku zaczynam odkrywać w tym prostym ruchu coraz więcej przyjemności. Lubię biegać przy muzyce, takiej, której dawno nie słuchałam lub takiej, do której jeszcze nie zdążyłam się przyzwyczaić. Biegam szybciej, niż kiedyś – moim celem miało być chudnięcie, a więc powinnam biegać dłużej oraz wolniej, jednak znacznie więcej radości sprawia mi 30 minut biegu zamiast godzinnego truchtu. Każdym z nas sterują różne motywacje, każdy organizm inaczej reaguje na pot, zmęczenie, obolałe nogi. Nie każda okolica obfituje w efektowne, przyjazne dla biegacza, trasy. Nie każdy może szybko, nie każdy lubi wolno, nie wszystkim potrzebna jest muzyka w uszach, ktoś może woleć truchtanie w ciszy. Uważam jednak, że skoro nawet ja potrafiłam zmusić się do biegania, to mobilizację odnajdzie w sobie największy leniwiec. Wystarczy jedynie spróbować różnych metod i znaleźć swoją własną. Z mojej strony mogę powiedzieć Wam jedno – nie katujcie się bieganiem, jeśli chcecie schudnąć. U mnie taka motywacja nic nie podziałała, bieg stał się obowiązkiem, a nie czystą przyjemnością, chwilą relaksu dla duszy i ciała, wypoceniem wszystkim lęków i ucieczką od problemów.