Modeling

Dzisiejszy post nie był zaplanowany, jednak powstał z konieczności podzielenia się moimi przemyśleniami na temat artykułu z pierwszej strony dzisiejszego wydania Gazety Wyborczej.

Zainteresowanych odsyłam do artykułu: KLIK

Jak wielkie było moje zdziwienie, gdy odczytałam dziś po powrocie do domu maila od dziennikarki portalu gazeta.pl, proszącej mnie o telefon i komentarz całej sprawy. Oddzwoniłam od razu i rozgadałam się chyba aż nadto, jednak mam nadzieję, że udało mi się podkreślić podstawowe przesłanie mojej wypowiedzi: TO NIE JEST POWSZECHNE ZJAWISKO W BRANŻY MODY! 

Przede wszystkim musimy rozgraniczyć modelki i agencje mody stricte fashion od tych zajmujących się hostessami i dziewczętami pracującymi raczej dla CKM-u niż Vogue’a. Absolutnie nie staram się tutaj nikogo uniżać ani oczerniać, jednak takie jasne rozgraniczenie jest kluczowe do zrozumienia zaistniałego problemu. W porządnej, znanej, szanującej się agencji modelek TAKIE SYTUACJE PO PROSTU NIE MAJĄ MIEJSCA. Dziewczyny wyjeżdżają do sprawdzonych agencji zagranicznych, gdzie dostają castingi do pokazów mody i sesji zdjęciowych, a nie zabawiania starszych, majętnych panów.

Wychodzimy na imprezy z PR-ami, ale oni niczego nam nie proponują, ani tym bardziej niczego nam nie narzucają. Zysk obustronny jest bardzo prosty i uczciwy: my idziemy na fajną imprezę za darmo, oni mają w klubie atrakcyjne dziewczyny. I tak, oczywiście, wiadomość, że do tego czy tamtego klubu zjeżdżają modelki mobilizuje mężczyzn do wbicia się w elegancki żakiecik i podążenia tropem modelek, jednak tylko i wyłącznie OD NAS SAMYCH ZALEŻY, czy i z kim spędzimy wieczór. Osobiście zawsze wychodziłam na imprezy w towarzystwie bliskich koleżanek i dlatego czułam się absolutnie bezpiecznie i po prostu dobrze się bawiłam! Jeśli dziewczyna ma ochotę zarabiać swoim ciałem – proszę bardzo. Modeling to oczywiście umożliwi, jednak w takim samym stopniu, jak każdy inny zawód świata. 

Przepraszam, że to powiem, ale trzeba być wybitnie zidiociałym, by mylić modeling z prostytucją.

Moi rodzice poznali szefa agencji, z którą współpracowałam na początku. Porozmawiali z nim, zobaczyli, jak wygląda agencja od wewnątrz, obejrzeli profesjonalne kompozytki innych dziewcząt i poczytali o międzynarodowych sukcesach modelek tej agencji. Podczas wyjazdów byłam z nimi w nieustającym kontakcie, a w razie problemów zawsze mogli się zgłosić również do agencji, dlatego, że bookerom bardzo zależy na dobrym kontakcie z rodzicami swoich podopiecznych i na pewno nie chcieliby zawieść ich zaufania, szczególnie na początku kariery córki.

Miejmy trochę zdrowego rozsądku i oleju w głowie. Nie jest mi żal kobiet, które bez sprawdzenia wiarygodności swoich pracodawców oraz prawdziwego celu zagranicznych wyjazdów, wpakowały się w niemałe gówno. Skoro jednak same twierdzą, że nikt ich do tego nie zmuszał i działały dobrowolnie… cóż, najstarszy zawód świata może uprawiać zarówno modelka, jak i pani lekarz, prawnik albo sklepikarka.

1. CASTING

Dostajemy wiadomość o castingu od agencji. Portfolio nie jest w tym wypadku najważniejsze, klient otrzymuje wcześniej od agencji kompozyt z naszym najmocniejszym zdjęciem oraz aktualnymi wymiarami. Obowiązkowo zabieramy ze sobą wysokie obcasy, w których czujemy się w miarę wygodnie i stabilnie. Nie ma sensu zakładać luźnych bluzek ani workowatych spodni, gdyż klient chce zobaczyć, jak na żywo prezentuje się nasza sylwetka. Na castingu do pokazu modelek są najczęściej całe tłumy, dlatego też tworzone są listy, na które się wpisujemy, a następnie cierpliwie czekamy na swoją kolej. Zdarza się, że czekać trzeba nawet parę godzin. Kiedy w końcu uda nam się dotrzeć przed oblicze projektanta, musimy zaprezentować nasz catwalk, czyli przejść się w tą i z powrotem tak, jakbyśmy chodziły na wybiegu. Jeśli przypadniemy do gustu, klient robi nam zdjęcie, a często również prosi o przebranie się w jeden ze strojów prezentowanych później na pokazie.

2. PRZYMIARKI

Najczęściej 2-3 dni przed pokazem. Znowu długie, nawet kilkugodzinne czekanie na swoją kolej. Wchodzimy, mierzymy wybrany dla nas przez projektanta strój, próbujemy się w nim przejść, ponownie udając wybieg, robią nam zdjęcie, czasami dopasowują ubranie do naszej sylwetki, jeśli gdzieś nie przylega idealnie, źle leży, odstaje.

3. CALL TIME

Pracując przy pokazie mody obowiązują nas dwa terminy: call time oraz show time. Pierwszy z nich to godzina, o której musimy się pojawić w miejscu pokazu, by odpowiednio wcześniej zdążyć z ostatecznymi przymiarkami i nauką choreografii. Na czas muszą się oczywiście wyrobić również makijażyści i fryzjerzy. Przykładowo: call time – dziesiąta rano, show time – dziewiąta wieczorem. Co robimy przez ten cały czas? Książki pod nosem, słuchawki w uszach, rozmowy z dziewczynami, krótka drzemka albo dużo mocnej kawy.

Długie godziny przygotowań dla kilkunastu minut na wybiegu.
Muzyka, światła i GO!

Ustawiamy się w ustalonej wcześniej kolejności za kulisami i czekamy na znak do wyjścia. Są emocje, nerwy, podekscytowanie. Po przejściu w jednym stroju, wracamy biegiem na backstage, gdzie jedna lub dwie pomocnice w ekspresowym tempie ściągają z nas pierwszy zestaw i pomagają założyć kolejny. Często dziewczyny nie wyrabiają się w przebieraniu i ustalona kolejność zostaje zachwiana. Robi się wtedy bałagan i rozgardiasz, bo dziewczyny wychodzą inaczej, niż powinny, jednak nie ma czasu na poprawki – show must go on – dlatego każdy działa na najwyższych obrotach. W końcu wychodzimy wszystkie razem, jedna za drugą na tzw. „finale”. Po zakończonym pokazie, na backstage’u oklaskujemy projektanta i nareszcie możemy wracać do domu.

FASHION WEEK LONDON

POLSKA