Marta

Dzisiaj mija równo tydzień odkąd skradziono mi portfel. Być może stało się to na kampusie Uniwersytetu, być może podczas trwającej jakieś 3 minuty jazdy autobusem numer 222. O godzinie 11 portfel był ze mną, jednak, gdy o 13 sięgnęłam po niego do torby, by zapłacić za ukochane sojowe cappuccino, oblał mnie zimny pot. Był to pierwszy raz, gdy zginęło mi coś tak cennego i pierwszy raz, kiedy zostałam okradziona. Pierwszy „telefon alarmowy”? Oczywiście do mojego chłopaka, który uspokoił mnie i poinstruował, co robić w takiej sytuacji. Po długich godzinach nerwów, opuszczonych zajęć, blokowania karty i dowodu oraz prób umówienia się po ekspresową receptę na tabletki (ostatnie opakowanie, z którego wybrałam dokładnie połowę miałam ze sobą w portfelu) zadzwonił telefon, a przemiła pani z biura rzeczy znalezionych studentów UW poinformowała mnie, że ktoś znalazł w śmietniku mój portfel ze wszystkimi dokumentami i wspaniałomyślnie oddał we właściwe ręce. Za pomocą elektronicznej legitymacji znaleziono mój numer telefonu w USOSie i dzięki temu odebrałam wszystkie zguby – oprócz pieniędzy oczywiście.

Ta sytuacja uświadomiła mi, jak łatwo przychodzi nam wszystko, gdy mieszkamy w ojczystym kraju, gdy możemy w każdej chwili zatelefonować do bliskiej osoby, która uspokoi, wytłumaczy, pomoże. Jak bezpiecznie możemy się czuć, gdy w kryzysowej sytuacji istnieją dobrze nam znane instytucje, gdzie możemy pójść i wyjaśnić, co się stało. Jednak takie przypadki zdarzają się również na wyjazdach modelingowych – oj zdarzają, i to bardzo często! Do kogo więc wtedy powinnyśmy zadzwonić? Gdzie pobiec? Komu płakać w słuchawkę?

W takiej sytuacji pierwszym telefonem alarmowym powinien być ten do agencji. Tej, w której aktualnie pracujemy. Musimy mieć zaufanie do naszych bookerów, spokojnie wytłumaczyć, co się stało. Do agencji powinnyśmy zadzwonić w każdej kryzysowej sytuacji: kiedy zostaniemy okradzione, napadnięte, zastraszone, kiedy zauważymy, że jakieś niepożądane osoby kręcą się wokół naszego budynku, kiedy współlokatorki zbyt intensywnie imprezują w pokoju obok, nie pozwalając nam wyspać się przed ważnym dniem pracy, kiedy czujemy, że łapie nas grypa czy nawet zwykłe przeziębienie. Oczywiście żadna agencja nie jest wszechmocna i wszechwiedząca, a nie każdy booker będzie czuł potrzebę pomocy swojej podopiecznej, jednak zanim przyprawimy naszych rodziców o zawał serca spanikowanym telefonem, spróbujmy zaufać ludziom, dla których pracujemy i którzy podjęli się opieki nad nami. Jeśli agencja zagraniczna nie wykona żadnego ruchu, wtedy koniecznie zaalarmujmy do agencji-matki w Polsce!

Modeling wygląda zupełnie inaczej, kiedy wiemy, kim jesteśmy, czego chcemy i do czego nikt nie może nas przymusić. Młodym dziewczynom, które dopiero stawiają pierwsze kroki na wybiegu, trudniej jest mówić „nie” w sytuacjach wymagających pełnej asertywności. Nie mówię tutaj absolutnie o żadnych skrajnych przypadkach, typu niemoralne propozycje, bo takie w modelingu (tym prawdziwym!) zdarzają się raz na milion. Chodzi mi raczej o decyzje związane stricte z naszą profesją oraz ciałem, czyli właściwym narzędziem pracy modelki.

Czasami modeling wymaga od nas powiedzenia głośno i wyraźnie: „nie zrobię tego”

Nie przefarbuję włosów na potrzeby pokazu w Chinach, za który nawet nie zobaczę pieniędzy.

Nie pojadę na drugi koniec Polski na darmowe testy.

Nie będę pozowała w kostiumie kąpielowym na śniegu przy minus 10 stopniach mrozu.

Nie będę skakała w 15 centymetrowych szpilkach na dziecięcej trampolinie.

Nie będę zdejmowała stanika, tylko dlatego, że fotograf wpadł na pomysł arcykobiecego zdjęcia.

Oczywiście na każdy z powyższych przykładów mogłybyście odpowiedzieć „jasne, bardzo chętnie”. I to byłoby naprawdę super, gdyż podstawą dla każdej pracy (nie tylko modelki) jest wyznaczenie jasnych, czystych i uczciwych granic oraz zasad, których konsekwentnie przestrzegamy. Lubimy farbować włosy? Proszę bardzo. Stać nas na bilet do Gdańska, żeby zrobić darmowe zdjęcia? Ekstra! Nie przeszkadzają nam mróz, trampolina czy pozowanie topless? To rewelacyjnie.  

Najważniejsze, by nie przejmować się tym, że coś MUSIMY i brnąć po kostki w szambie, które same na siebie wylewamy. Wiele agencji na początku współpracy prosi modelkę o wypełnienie formularza, w którym zaznacza, jaki rodzaj prac decyduje się podjąć. Przykładowo agencje w Tokio zawsze pytają o umiejętności sportowe, taneczne, wokalne, możliwość pozowania nago/topless/w stroju kąpielowym, umiejętność prowadzenia samochodu itp. Dzięki temu nie zostajemy nawet wysłane na żaden z castingów obejmujących tematykę, której nie chcemy podejmować.

Bywa jednak i tak, że przyjeżdżamy na sesję, która wcale nam się nie podoba. Mamy nieciekawą fryzurę, słaby makijaż, ubrali nas jak clowna i jeszcze każą skakać na skakance. Jeśli jest to sesja do magazynu/lookbooka/katalogu/kampanii, czyli czegoś, za co nam PŁACĄ, wierzcie mi, że będziecie skakać na tej skakance tak energicznie, jak nigdy wcześniej. Problem zaczyna się, gdy mowa o testach, czyli zdjęciach mających pomóc w rozbudowie portfolio. Jeśli wyjdą dobrze, uświetnią naszą książkę, jeśli jednak agencja uzna, że nie nadają się do publikacji – całe nasze skakanie pójdzie na marne. Z własnego doświadczenia wiem, że jeśli na sesji testowej fotograf zbytnio kombinuje z pozami, stylistyką czy Photoshopem, zdjęcia nie trafiają do mojego portfolio. Dlatego też na takich testach włącza mi się opcja „nie chcę, to nie ma sensu, skończmy jak najszybciej” i całe pozowanie nie ma większego sensu ani tym bardziej żadnej przyjemności. Czy w takim razie możemy powiedzieć „nie robię tego, dziękuje, dobranoc”? Otóż nie, gdyż w dalszym ciągu jest to nasza PRACA. Nieodpłatna, lecz załatwiona przez agencję. Nie możemy wycofać się z sesji tylko dlatego, że nie odpowiada nam jej stylistyka! Jeśli jednak zdarzyłoby się, że na podobnej sesji każą nam wykonywać ćwiczenia gimnastyczne, które mogą narazić nasze ciało i przed którymi czujemy lęk i dyskomfort albo zostajemy zmuszone do biegania boso po śniegu, bo akurat tego zażyczył sobie fotograf – NIE BÓJMY SIĘ MÓWIĆ NIE! 

Dopóki Patrick Demarchelier nie każe nam turlać się po zamarzniętym jeziorze, Terry Richardson nie poprosi o zapuszczenie brody, a Karl Lagerfeld nie zechce, byśmy przeszły po wybiegu w grożących złamaniem otwartym szpilkach, bądźmy asertywne i nie dajmy się przekonać do tego, co narusza nasze osobiste przekonania, przekracza wyznaczone przez nas same granice lub uwłacza naszemu poczuciu godności.